ประวัติหมาพันธุ์ ปอมเมอเรเนียน

ประวัติสายพันธุ์ ปอมเมอเรเนียน

ปอมเมอเรเนียนสืบเชื้อสายมาจาก สุนัขลากเลื่อนแถบไอซ์แลนด์และแลปแลนด์  อาจจะสงสัยว่าเป็นสุนัขลากเลื่อนแต่ทำไมตัวกะจึ๋งเดียว อาจเป็นเพราะว่าได้มีการพัฒนาสายพันธุ์ให้กลายเป็นสุนัขขนาดเล็ก เพื่อเลี้ยงเอาไว้เป็นเพื่อนมากกว่าจะเอาไว้ใช้งาน  เพราะจริง ๆแล้วปอมเมอเรเนียนตัวใหญ่ๆ สามารถใช้เป็นสุนัขเฝ้าฝูงแกะยังได้  แถมยังมีหลักฐานว่าตอนแรกๆ ที่มาถึงอังกฤษ (ราวกลางศตวรรษที่๑๙) พ่อพันธุ์แม่พันธุ์บางตัวหนักถึง ๓๐ ปอนด์ แลดูคล้าย German wolf spitz ทั้งขนาด ลักษณะขน รวมทั้งสีขนด้วย  เดิมคนทั่วไปไม่ค่อยรู้จักปอมเมอเรเนียนกันนัก จนกระทั่งปีค.ศ.๑๘๗๐ Kennel Club แห่งอังกฤษได้เปิดตัวแนะนำสุนัขพันธุ์นี้ และยิ่งดังใหญ่เมื่อปีค.ศ.๑๘๘๘ ควีนวิคตอเรียแห่งอังกฤษเกิดไปตกหลุมรักมันเข้าที่ยุโรป ถึงกับพากลับมาที่อังกฤษด้วย ในสมัยนั้นสาวๆ มักเลียนแบบแฟชั่นและกิจกรรมจากราชสำนัก การเลี้ยงปอมเมอเรเนียนจึงแพร่ขยายออกไปอย่างกว้างขวาง  มีเรื่องเล่ากันว่าควีนวิคตอเรียทรงโปรดสุนัขพันธุ์นี้มาก แม้กระทั่งวันที่สิ้นพระชนม์ยังทรงมีพระราชเสาวนีย์ให้เอาเจ้า Turi สุนัขปอมเมอเรเนียนตัวโปรดมาไว้ข้างพระแท่นบรรทม และเจ้า Turi นี้ก็ได้นอนเฝ้าอยู่จนควีนสิ้นพระชนม์ นอกจากนี้พระองค์ยังได้รับการยกย่องว่าทรงเป็นผู้ที่ทำให้สาธารณชนรู้จักและ นิยมเลี้ยงปอมเมอเรเนียนตัวเล็ก  สำหรับในอเมริกา สุนัขพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ถูกนำมาโชว์ครั้งแรกในปีค.ศ.๑๘๙๒ แต่ยังไม่ได้รับการกำหนดชัดเจนว่าจะให้อยู่ในกลุ่มสุนัขชนิดไหน จนกระทั้งปี ค.ศ.๑๙๐๐ จึงได้มีการกำหนดกันที่นิวยอร์ค และในปีค.ศ.๑๙๑๑ ก็มีงานโชว์สุนัขพันธุ์นี้เป็นครั้งแรกโดย American Pomeranian Club ในช่วงแรก ๆ ปอมเมอเรเนียนที่ชนะการประกวด ส่วนใหญ่จะกระดูกหนา หูใหญ่ และน้ำหนักต่ำกว่า ๖ ปอนด์โดยประมาณ ขนให้สัมผัสที่ดีแต่ไม่ฟูมากเท่าปัจจุบัน         ปอมเมอเรเนียนที่ได้มาตรฐานตามกำหนดในปัจจุบันจะต้องมีขนาดเล็ก (น้ำหนักประมาณ   3-7 ปอนด์) ผู้ที่พัฒนาสายพันธุ์จนมีขนาดเล็กลงได้อย่างนี้คือ นักผสมพันธุ์สุนัขชาวอเมริกา จึงไม่น่าแปลกใจที่ปอมเมอเรเนียนสายพันธุ์จากอเมริกาได้รับการยอมรับให้เป็น The best เกียรติประวัติครั้งสำคัญคือเมื่อ Ch. Pall Mall His Majesty นำปอมเมอเรเนียนสายพันธุ์จากอเมริกาเข้าประกวดที่ยุโรป ก็ได้รับรางวัล Best in Show มาหลายต่อหลายครั้ง นอกจากนี้ยังคว้ารางวัลเกียรติยศสูงสุดจากการประกวดกับสุนัขทุกสายพันธุ์รวม กันทั้งหมดอีกด้วย ด้วยความที่ตัวเล็ก เชื่อง หากแต่ร่าเริงและแข็งแรง ทำให้ปอมเมอเรเนียนเป็นสุนัขที่นิยมเลี้ยงกันไว้เป็นเพื่อนคู่ใจไปทั่วโลก

มาตรฐานสายพันธุ์ปอมเมอเรเนียนลักษณะทั่วไป
เป็นสุนัขขนาดเล็กกะทัดรัด หลังสั้น มีขนสองชั้น  ขนชั้นในจะนุ่มหนา ส่วนขนชั้นนอกจะหนา ยาว และค่อนข้างฟู ให้สัมผัสหยาบกว่าขนชั้นในเล็กน้อย หางก็มีขนยาวหนาเช่นกัน โคนหางตั้งอยู่สูงและทอดยาวย้อนมาบนหลัง  ปอมเมอเรเนียนเป็นสุนัขที่มีท่าทางกระตือรือร้น เคลื่อนไหวคล่องแคล่ว กระฉับกระเฉง แสดงออกถึงความเฉลียวฉลาดและมักมีนิสัยอยากรู้อยากเห็น แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเคลื่อนไหวจะดูเอาจริงเอาจัง มีอำนาจ และแข็งแรงมั่นคง

ขนาด สัดส่วนและโครงร่าง 
โดยเฉลี่ยจะหนักประมาณ 3-7 ปอนด์ แต่ถ้าใช้ในงานโชว์ก็มักจะอยู่ที่ 4-6 ปอนด์ ในการประกวดนั้น ถ้าสุนัขตัวใดมีน้ำหนักสูงหรือต่ำกว่านี้ต้องตกรอบทันที แต่กระนั้นก็ควรพิจารณาคุณลักษณะโดยรวมเป็นสำคัญมากกว่าขนาดของสุนัข ในแง่ของสัดส่วน ถ้าเปรียบเทียบความยาวจากไหล่ถึงบั้นท้าย ต้องสั้นกว่าความยาวจากจุดสูงสุดของไหล่ถึงพื้นเล็กน้อย  ส่วนความยาวจากอกถึงพื้นต้องยาวเป็นครึ่งหนึ่งของระยะจากจุดสูงสุดของไหล่ ถึงพื้น  ปอมเมอเรเนียนมีโครงร่างไม่เล็กไม่ใหญ่ ขาทั้งสี่ก็ไม่สั้นหรือยาวเกินไปจนทำให้โครงร่างดูเสียสมดุล  ในการแข่งขันถ้ากรรมการเข้าตรวจ สุนัขต้องรู้สึกสงบ มั่นคง

ลำตัวส่วนหน้า
ไหล่และขามีกล้ามเนื้อแข็งแรงพอ สมควร โดยเฉพาะไหล่นั้นต้องแข็งแรงพอที่สุนัขจะตั้งหัวเชิดสูงได้ กระดูกไหล่กับขาท่อนบนยาวเท่ากัน  ขาหน้าตรงและขนานกัน วัดความยาวจากจุดสูงสุดของไหล่ถึงข้อศอกจะยาวเท่ากับข้อศอกจดพื้น ข้อเท้าตรงและแข็งแรง เท้าโค้ง มีขนาดกะทัดรัด ไม่หุบเข้าหรือกางออก ยืนได้อย่างมั่นคง นิ้วติ่งอาจตัดทิ้งได้ ข้อบกพร่องสำคัญ ข้อเท้าห้อย ไม่แข็งแรงการย่างก้าว เดินได้อย่างเป็นอิสระ ไม่สะดุดขัด ได้สมดุลและสง่างาม ขาหน้าก้าวเหยียดออกไปได้สุด ในขณะที่ขาหลังก็มีแรงส่งผลักให้ลำตัวเคลื่อนไปข้างหน้าได้เต็มที่ ขาหลังก้าวไปในแนวเดียวกันกับขาหน้าแต่ละข้าง ในการทรงตัวเมื่อเคลื่อนไหว สุนัขจะก้าวขาเข้ามาใต้ลำตัว ขณะเดินหรือวิ่งแนวสันหลังต้องยังคงเป็นเส้นตรง รูปร่างไม่บิดเบี้ยวและเคลื่อนไหวอย่างได้สมดุลดี

ลำตัวส่วนหลัง
ลำตัวส่วนหลังได้สมดุลกับลำตัวส่วน หน้า โคนขามีกล้ามเนื้อแข็งแรงแต่ไม่หนาหนัก  เข่างอพอสมควรและเห็นแนวเข่าได้ชัด ข้อศอกขาหลังตั้งฉากกับพื้น ขาทั้งสองตรงและขนานกัน  เท้าหลังมีลักษณะเหมือนเท้าหน้าดังที่ได้กล่าวไปแล้ว นิ้วติ่งอาจตัดทิ้งได้เช่นกัน ข้อบกพร่องสำคัญ ขาหลังโก่ง ขาหรือข้อศอกหลังไม่แข็งแรง

ขน
ลักษณะพิเศษของปอมเมอเรเนียนคือ มีขนสองชั้น ขนชั้นในอ่อนนุ่ม หนา ขนชั้นนอกยาว ตรง มันวาวแต่ให้สัมผัสหยาบ เนื่องจากขนชั้นในหนามากจึงทำให้ขนชั้นนอกไม่ลู่แนบติดกับลำตัว จึงดูเป็นขนที่ยาวและฟู ขนที่ลำตัวส่วนหน้าจะยาวลงมาจากคอ ไหล่ และอก ขนที่หัวและขาจะสั้นกว่า ขนที่ลำตัวส่วนหลังจะยาวไปจนถึงข้อศอกขาหลัง หางก็มีขนตรง ยาว หยาบและหนาเช่นกัน การเล็มขนเพื่อความสะอาด และแลดูเป็นระเบียบสามารถทำได้ ข้อบกพร่องสำคัญ ขนชั้นนอกนุ่ม ลีบ ขนบางหรือร่วงจนมองเห็นผิวหนังได้

สี
ปอมเมอเรเนียนจะมีรูปแบบของสีตามลำ ตัวต่างกันไป แต่ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบไหนก็ต้องได้รับการพิจารณาตัดสินอย่างเท่าเทียมกัน รูปแบบของสีจะมีดังนี้Black and Tan  : เห็นเป็นสีแทนหรือสีสนิมอย่างชัดเจน สีนี้จะอยู่เหนือตา, ปาก, คอ, หน้าอก, ขาและเท้าทั้งสี่ และใต้หาง  นิยมกันว่าสีแทนนั้นยิ่งเข้มยิ่งดีBrindle  : สีหลักคือสีทอง สีแดง หรือสีส้มที่มีแถบลายสีดำเข้ม Parti-color : สีขาวผสมกับแถบสีอะไรก็ได้ มักนิยมให้อยู่บนหัว
ในการประกวด ถ้ามีการแบ่งกลุ่มมักจะจัดกลุ่มตามสีดังนี้Open Red, Orange, Cream, and SableOpen Black, Brown and BlueOpen Any Other Color, สีตามรูปแบบดังที่กล่าวข้างต้น หรือสีอื่นๆ

นิสัยและอารมณ์ 
ปอมเมอเรเนียนไม่ใช่สุนัขประเภท เก็บเนื้อเก็บตัว หากแต่ชอบแสดงออก ฉลาดเฉลียว ร่าเริง ทำให้เหมาะที่จะเลี้ยงไว้เป็นเพื่อนหรือจะเลี้ยงไว้ประกวดก็ได้ ในการประกวด สุนัขจะต้องมีลักษณะดังที่กล่าวมาข้างต้นทุกประการ หากมีลักษณะใดผิดไปจากกำหนดจะต้องถูกหักคะแนนตามความเหมาะสม

 ประวัติผู้เขียน
 
ชื่อ นางสาวภัทรวดี ประจักษ์วิมล
ชื่อเล่น ภัทร์ อายุ 15 ปี
ศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/6
โรงเรียนบางสะพานวิทยา
Facebook : Pattarawadee Prajakwimol
Line : ppat_2001
Instagram : pat.ptrwd